“молодеЖЖка“, адна з карыстальніц ЖЖ на сваёй старонцы стварыла рубрыку “Даю слова”, дзе знаёміць сваіх чытачоў з цікавымі людзьмі Берасця. На гэты раз героем яе рубрыкі стаў Улад Філіпаў – фронтмэн берасцейскага рок-гурта = СЛАЙDЫ =.
Гэты гурт папулярны не толькі ў Беларусі, таму ў прыведзеным ніжэй інтэрв’ю адаб’ецца насычанае падзеямі жыццё “Слайдаў”, а таксама падрабязнасці асабістага жыцця самога лідэра гурта, бо ў яго шмат прыхільнікаў, якім не церпіцца даведацца пабольш пра яго.
– Улад, у наступным годзе ў «Слайдаў» юбілей – дзесяць гадоў. Прызнайся, калі гурт толькі пачынаў, верылася, што даможацеся такой папулярнасці?
– Якой папулярнасці?! Не дзеля шалёнай славы гэта ўсё стваралася. І нават не дзеля грошай. Калі шчыра, нам з хлопцамі проста хацелася падабацца дзяўчынам. Вось і ўсё. А праз дзесяць гадоў прыемна, што нашу творчасць шануюць. Бо калі яна актуальна, калі падабаецца людзям, мы не дарма жывем на гэтым свеце. А хіба гэта не галоўнае?
– Ты часта паўтараеш, што выконваеш толькі тыя песні, за якія не сорамна, што імкнешся рабіць якасны прадукт. А які ў тваім разуменні «прадукт» можна назваць якасным?
– Адказнасць за рэпертуар гурта нясу я: прыдумляю тэксты і мелодыка-гарманічную аснову песень. Мне важна, каб змест не разыходзілўся з маімі ўнутранымі перакананнямі. Гэта галоўнае. Менавіта таму я не пішу на заказ. А бывае і так: напісанае цалкам адлюстроўвае мой унутраны свет, але, на жаль, не падыходзіць пад фармат гурта. Гэтыя песні «Слайды» не выконваюць, але цяпер запісваецца мой сольны альбом, у які яны ўвайдуць.
– Пачакай, а не ці азначае гэта, што ты збіраешся пакінуць гурт?
– Вядома, не! Проста песень, якія не ўвайшлі ў рэпертуар «Слайдаў», за гады творчасці назапасілася шмат. І гэтага матэрыялу дастаткова, каб атрымаўся якасны паўнавартасны альбом. Прызнаюся, мне самому не трываецца паглядзець, што ж выйдзе ў выніку.
– Пасля упэўненай перамогі «Слайдаў» на прэстыжным міжнародным фестывалі «Х-star» прайшоў амаль год. Наколькі важным быў гэты этап для гурта?
– Па-першае, на «X-star» у нас была выдатная магчымасць паказаць людзям, якія не ведалі творчасць гурта, на што мы здольныя. Па-другое, у той раз у журы фестывалю сядзелі не берасцейскія, а амерыканскія музыкі-прафесіяналы, якія маглі аб’ектыўна ацаніць выступлення ўсіх удзельнікаў.
Быў нават прадзюсер з Амерыкі. Гэтаму чалавеку давялося працаваць і з джазавымі калектывамі, і з поп-праектамі. Натуральна, што яму было ўсё роўна, да якога музычнаму кірунку належыць гурт. Галоўнае – каб выступ выглядаў незвычайна, цікава і смачна.
А яшчэ мяне пацешыў той факт, што на наступны дзень пасля абвяшчэння вынікаў усе ўдзельнікі маглі прыйсці на так званы брыфінг, калі журы фестывалю тлумачыць памылкі і дае рэкамендацыі. На мой погляд, гэта было вельмі каштоўна. Праўда, здзівіла, што не ўсе музыкі, не ўсе гурты захацелі прыйсці на «разбор палётаў».
– Сапраўдны мужчына ў сваім жыцці павінен зрабіць тры рэчы: пасадзіць дрэва, пабудаваць дом і выгадаваць сына. А якія тры рэчы павінен зрабіць сапраўдны музыка?
– Хм … Думаю, досыць толькі аднаго – здолець рэалізавацца. А ўжо кожны няхай сам вырашае, які сэнс ён будзе ў гэта слова ўкладваць. Для аднаго рэалізавацца – значыць зарабіць добрыя грошы на сваёй творчасці. Для іншага – данесці сэнс песні слухачу. А для трэцяга важна, каб сябры ў двары сказалі: «Слухай, а ты класны хлопец!». Кожны выбірае свой шлях сам. І тут нельга веславаць ўсіх пад адзін грабянец.
– Большасць фанатаў «Слайдаў» – дзяўчаты, якіх, магчыма, не столькі прыцягвае творчасць групы, колькі яе ўдзельнікі. Не крыўдна?
– Калі б мне задалі такое пытанне гадоў пяць таму, я б адказаў: «Так, крыўдна». Зараз жа я ўсё часцей заўважаю: на нашы канцэрты прыходзяць розныя людзі. Прыемна бачыць у глядзельнай зале ўжо спелую публіку. А наогул, «Слайдамі» не прынцыпова, перад кім і дзе гуляць. Хоць у ЦУМе на першым паверсе! Галоўнае – даць людзям больш магчымасцяў пачуць і ацаніць нашу музыку. І, можа быць, хто-небудзь з іх усё ж знойдзе для сябе нешта цікавае ў творчасці «Слайдаў».
– І яшчэ аб дзяўчынках. З якой з іх Улад Філіпаў пайшоў бы на спатканне?
– З той, якая хоча пайсці на спатканне са мной (смяецца). Ну а калі падумаць, то гэта павінен быць добры, таварыскі чалавек, з якім можна пагаварыць ці нават паспрачацца аб тым, аб гэтым.
– У рокераў, як правіла, рэпутацыя хуліганаў. Што можаш сказаць аб сваім характары? Ці ёсць у гэтым свеце сіла, здольная зрабіць цябе шаўковым?
– Магчыма, гэта будзе трохі нясціпла, але мая адметная рыса – дабрыня. Па крайняй меры, мне так здаецца (смяецца). А хуліганскія ўчынкі, вядома, здараліся. Асабліва на гастролях. Але з гадамі гэта, накшталт, праходзіць. Шаўковым я магу стаць у хатняй абстаноўцы. Альбо на канцэрце. Бываюць жа такія моманты: выходзіш на сцэну, хвалюешся, а потым чую першы акорд і разумееш, што ўсё пойдзе добра. Так і здараецца. На сцэне я лаўлю сапраўдны кайф ад таго, што раблю. І тады я сапраўды раблюся шаўковым.
– Улад, чаго б ты не стаў рабіць нават за вялікія грошы?
– Забіваць людзей. Хоць, калі б мы жылі ў ваенны час, мне, напэўна, прыйшлося. Але ўсё роўна я быў бы дрэнным салдатам.
– Ты, як і многія іншыя госці рубрыкі «Даю слова», у жыцці дамогся многага. А якія твае мары так і засталіся няздзейсненымі?
– Правільней будзе сказаць, што ў мяне ў жыцці ёсць мары, якія ПАКУЛЬ не ажыццявіліся. Я адношу сябе да тыпу людзей, якія калі вельмі захочуць – ажыццявяць любое жаданне. Мне, напрыклад, хочацца стварыць добрую сям’ю. Але гэта ў будучыні.
А пакуль проста хочацца “не паіспісацца». Бо калі музыка пачынае ставіцца да свайго занятку, як да рамяства, яму, напэўна, варта памяняць прафесію. А яшчэ, калі шчыра, хочацца, каб не было вайны … На першы погляд, такая дзіцячая мара. Але з кожным днём яна становіцца ўсё больш і больш дарослай ...
Бліц-інтэрв’ю
– Якая мянушка была ў цябе ў школе?
– Філя! Але так мяне называлі літаральна некалькі чалавек.
– Шкодная звычка, ад якой хочаш пазбавіцца?
– Позна класціся спаць.
– Што лепш за ўсё атрымоўваецца рабіць па дому?
– Усё!
– Выканаўца, з якім хочаш праспяваць дуэтам?
– Ноэл Галахер.
– Самы бязвежавы ўчынак у тваім жыцці?
– Ніхто не ведае, дзе грань паміж софтагаловым учынкам і звычайным.
– Які фільм расчуліў цябе да слёз?
– «Дастукацца да нябёсаў».
– Перадача, пад якую хутчэй за ўсё засынаеш?
– Кругласутачны канал «Весткі».
– Цябе бы ўзялі ў касманаўты?
– А чаму не? Я б змог!
– Які званок стаіць ў цябе на мабільным?
– Песня Пашы Чэхава «Страчаныя»
– Тры рэчы, якія ўзяў бы з сабой на бязлюдны востраў?
– Гітара, запалкі і сякера.
Фота: vk.com
Гурт = СЛАЙDЫ =.
