Еўропа без корак і вуглякіслага газу

У сучасным свеце цалкам пазбавіцца ад затораў на дарогах амаль немагчыма. Але еўрапейцы значна скарацілі іх кіламетраж. Яны проста павысілі папулярнасць грамадскага транспарту. А якія метады барацьбы з прыватным транспартам і праблемах транспартнага забеспячэння ў гарадах Еўропы?

Транспартныя праблемы

У параўнанні з намі, праезд у грамадскім транспарце ў Еўропе каштуе даражэй. Але за гэта спажывец атрымлівае зручныя аўтобусы, трамваі і ровары. Грамадскі транспарт едзе па вылучанай паласе, якую машыны займаць не маюць права. Карціну дапаўняе дакладнае расклад руху.
Лічыцца, што лепш за ўсё сітуацыя з грамадскім транспартам ідзе ў Мюнхене, а Лондан і Парыж істотна не дацягваюць да нямецкага ўзроўню. Агенцтва EuroTest ацэньвала еўрапейскі грамадскі транспарт па некалькіх крытэрыях, уключаючы кошт праезду, шпаркасць паведамленні, інфарматыўнасць аўтобусных прыпынкаў.

У Мюнхене самае хуткае паведамленне, шмат карыснай інфармацыі на прыпынках і ў самім транспарце, добрыя інтэрнэт-сайты транспартных кампаній, на якіх можна знайсці расклад і апісанне маршрутаў. Добры ўзровень транспартнай арганізацыі ў Хельсінкі, Вене, Празе, Гамбургу, Капенгагене, Франкфурце, Барселоне, Лейпцыгу, Рыме. Але ў кожнага з гэтых гарадоў ёсць слабыя месцы.
Напрыклад, у Рыме паездка на грамадскім транспарце каштуе даволі танна, але аб маршрутах і раскладах недастаткова інфармацыі, у той час, як у Франкфурце ездзіць на аўтобусе дорага.
«Тройку» за транспарт паставілі Парыжу, Брусэлю, Амстэрдаму, Варшаве, Осла, Лісабону, Мадрыду, Лондану і Будапету. А ў «двоечніка» апынуліся ў асноўным горада Славеніі.
Аказалася, што толькі трэць прыпынкаў у большасці еўрапейскіх гарадоў мае паказальнікі для сляпых пасажыраў, і толькі пятая частка прыстасаваная для пагрузкі ў транспарт інвалідных калясак. Еўрапейцам таксама ёсць да чаго імкнуцца.

Эканомія – залог здаровай гарадскога асяроддзя

Значна лепш у Еўропе справы ідуць з аховай навакольнага асяроддзя. Тым не менш, еўрапейскія эколагі

ўжо даўно б’юць трывогу, паведамляючы нам пра тое, што 84% выхлапных газаў Еўропа атрымлівае па віне сваіх асабістых аўтамабіляў. Жыхары Старога свету ўжо даўно пераселі на ровары і аўтобусы, але да гэтага іх падштурхнула не толькі гэта. Кошты на бензін у Еўропе высокімі былі заўсёды, а з 2003 года еўрапейскія гарады сталі абмяжоўваць ўезд у цэнтр. Лондан першым прапанаваў мадэль аплаты праезду ў цэнтр горада, адбылося гэта ў лютым 2003 года. Плата за мабільнасць склала 10,70 еўра.
Мілан стаў першым італьянскім горадам, якія патрабуюць 10 еўра за ўезд у цэнтр – са студзеня 2008 года. Са жніўня 2008 у Берліне былі вызначаны экалагічныя зоны, дзе перасоўвацца дазволена толькі на роварах або пешшу. Акрамя таго, у шматлікіх гарадах Еўропы трэба выкупляць парковачнае месца загадзя, напрыклад, на год наперад. Аўтамабілі там стаяць нядорага, а вось месца для паркоўкі улятаюць у капеечку. У Лондане парковачнае месца варта парадку 30 000 фунтаў стэрлінгаў у год. Мала хто можа дазволіць сабе такую ​​раскошу!

Круці педалі – змагайся з пробкамі і СО2

У Бруселіз пробкамі вырашылі расправіцца па-свойму. Гараджанам прапанавалі браць машыну на пракат.

Праект Cambio заключаецца ў тым, што ў адным з 70 гарадскіх пунктаў можна ўзяць машыну на пракат на 1 гадзіну, даехаць да патрэбнага пункта і вярнуць яе на такую ​​ж стаянку. Эксперты падлічылі, што гэта эканоміць грошы і, як ні дзіўна, скарачае час у шляху. Напэўна, той факт, што машына не ўласнасць кіроўца, заклікае карыстальнікаў паслугі скарачаць час, праведзенае за рулём.
Акрамя таго, Брусэль таксама, як і Парыж, Мілан, Лондан і Амстэрдам у масавым парадку пераселі на ровар. Дзякуючы праграме Villo у кожным з гэтых гарадоў з’явілася больш за 200 паркавальных стаянак для ровараў. І з кожным годам усё больш і больш людзей аддаюць перавагу гэты від транспарту. Нават еўрачыноўнікі, не саромеючыся змакрэць і падушыць пінжакі і штаны, ездзяць на роварах.

 

Мэр Лондана, Барыс Джонсан, любіць ровары і лічыць іх добрай альтэрнатывай для аўтамабіляў у горадзе. Сам ён лёгка перасоўваецца па Лондане з дапамогай ровара. Наогул, вельмі хоча ўвесці забарону на аўтамабіляў у Лондане і ўвесці толькі грамадскі транспарт і веласіпеды.

У паўднёвых рэгіёнах Швецыі ў грамадскім транспарце вісяць інструкцыі таго, які маршрут варта выбраць, каб звесці да мінімуму выкіды вуглякіслага газу ў атмасферу. У Вялікабрытаніі прынята пастанова, якое рэгулюе выкіды CO2. Яшчэ з 1960 года ў Еўропе ўлічваецца індэкс забруджвання, які, паводле статыстыкі, год ад года зніжаецца. І ў 2011 годзе аказаўся самым нізкім за ўсю гісторыю свайго існавання. Гэта сведчыць аб тым, што разнастайныя рэформы грамадскага транспарту прыносяць свой плён.

Прынцыпова іншая сітуацыя складваецца ў краінах, нядаўна далучыліся да Еўрапейскага Звязу. У Вільні, дзе ў савецкі час прыватны аўтамабіль быў раскошай, і большасць людзей карысталіся аўтобусамі, назіраецца аўтамабільны бум. Колькасць машын ужо даўно пераўзыходзіць колькасць аўтобусаў, і мясцовыя ўлады не ведаюць, што рабіць з пробкамі і шкоднымі выкідамі. Нягледзячы на ​​праблемы, ва Ўсходняй Еўропе ёсць выключэнні з правілаў. У Будапешце дабудоўваецца чацвёртая лінія метро, ​​а Сафія штогод укладваецца ў пашырэнне сеткі метрапалітэна. Павольна, але ўпэўнена жыхары Еўропы рухаюцца да «зялёнай мары» – хуткаму перамяшчэнню і чыстаму паветры. Для ўсіх!