Як валацёрам жывецца і працуецца ў Беларусі? Якія складанасці яны сустракаюць на сваім шляху?
Якой валанцёрскай дзейнасцю Вы займаецеся?
Большы час я кірую праектам “Прафілактыка і лечэнне ВІЧ/СНІДу в РБ-2”, падтрыманым Глабальным Фондам і разлічаным на 2010-2015 гады.
Чаму Вы сталі валанцёркай?
Я чалавек грамадскі, люблю камунікаваць з людзьмі, а валацёрская дзейнасць прадугледжвае камунікацыю. Увогуле валанцёрства – гэта новыя знаёмствы, новыя людзі, падзеі. Яно заўсёды прыносіць у жыццё штосьці новае, пачынаючы з розных гульняў і сканчаючы словамі і фразамі.
Наколькі валанцёрства патрэбнае грамадству?
Па-першае, гэта занятасць моладзі. Яна не шастае ў дзіўных месцах з дзіўнымі кампаніямі, а дапамагае людзям і самаразвіваецца. Калі валанцёрствам займаюцца людзі старэйшага пакалення, гэта дае ім магчымасць сачыць за новымі тэндэнцынямі ў свеце.
Ці дастаткова валанцёрскаму руху надаецца ўвагі ў беларускім грамадстве?
Недастаткова. Пра валанцёрства ведае мала людзей. Калі моладзь чула пра валанцёрства у сваіх навучальных установах – старэйшае пакаленне ўвогуле не ведае, што гэта такое. Яны лічаць, што нам няма чым заняцца, у нас шмат вольнага часу і пры гэтым нам яшчэ і плацяць. Часцяком старэйшыя людзі ўспрымаюць валанцёраў у штыкі. Калі мы хочам данесці ім інфармацыю пра прафілакціку СНІДу, пра хваробы, якія перадаюцца палавым шляхам, яны лічаць, што гэта некультурна і што асвятляць гэты нам павінна быць сорамна.
Якія праблемы мае валанцёр у Беларусі?
Існуе такая праблема, як неабароненасць валанцёра ў Беларусі. Няма ніводнага закона, які б вызначаў, хто такі валанцёр. У Расіі такія законы ёсць, а ў Беларусі паняцця валанцёр няма. Вельмі шмат бюракратыі. За кожны крок мы павінны даць справаздачу. Каб правесці якую-небудзь акцыю, трэба прайсці кучу інстанцый. Валанцёры, калі не вельмі матываваныя, сутыкаюцца з дзяржаўнымі чыноўнікамі і тармазяць на паўдарозе. Надакучывае хадзіць па інстанцыям і валанцёры спыняюцца. Трэба спрасціць структуру правядзення мерапрыемстваў.
Як у нашай краіне са спонсаркай дапамогай?
Людзі шукаюць для сябе карысці, а якая можа быць карысць у прафілактыцы здаровага ладу жыцця альбо зборы грошай для хворага дзяціці? Але ёсць нейкая падтрымка дзяржавы. У “Беларускай асацыяцыі клубаў ЮНЭСКА” ёсць дапамога ад выканкамаў. У асноўным нашыя фінансы – гэта нейкія гранты, якія мы выйграем. Пераважна ў Беларусі.
Таццяна, чым Вы збіраецеся зарабляць на жыццё?
Ужо працую, я эканаміст. А валацёрская дзейнасць – гэта і ёсць валанцёрская дзейнасць, яна бескарыслівая. Вельмі актыўная дзейнасць у Вас атрымліваецца. Чым займаецеся ў вольны час? Яго не шмат. Выключаю тэлефоны і адпачываю. Рада, калі атрымліваецца нармальна паспаць (смяецца).
Павел Феранец, ці Ferenc, – ідэальны суразмоўца. Дамаўляемся пра сустрэчу – адразу падбіраем зручны для…
Гэты новы дом у цэнтральнай часцы горада на вуліцы Гогаля здаваўся ідэальным, калі тут набывалі…
Ідэальны адпачынак – гэта час, праведзены сярод тых, хто з табой на адной хвалі. У…
Чалавек сам стварае сваё наваколле. Да такой высновы аднойчы прыйшлі жыхары сціплага пяціпавярховага дома ў…
Існуе меркаванне, што Берасце – нецікавы горад, у якім няма куды схадзіць, але насамрэч гэта…
Для кожнага з нас словы “макіяж”, “фрызура”, “фотаздымкі” значаць нешта сваё. Для некага гэта частка…