Яна пачынала свой творчы шлях агітацыйнай паэзіяй, а скончыла — тонкай элітарнай прозай. І як сапраўдная паэтка выявілася менавіта ў прозе. Марыла пра ўзаемнае каханьне, але так і не знайшла яго. Таму заглушала свой боль у рэвалюцыях, бясконцай вучобе, падарожжах, акторскай ігры, рэдактарскай працы, акіяне грамадзкіх справаў. Заўсёды і з усімі размаўляла ТОЛЬКІ па-беларуску.
Паводле старэйшага брата Войцеха:
«Бабка /вучыла/ унучку ручным работам, але яна імі неахвотна займаецца, ня мае да іх «ніякае здольнасьці». Адзінае што любіла гатаваць — гэта дранікі.
Любімы занятак у дзяцінстве — гуляць «…у цыганоў, ксяндза-казнадзея ды розных варажбітоў», а таксама палохаць малодшых сясьцёр гісторыямі жахаў:
«…бывала, як навыдумляе розных страхаў, у якія і сама верыла, — дык дзеці ажно да бабкі ўцякалі на ратунак!»
«Унія для беларусаў была б крэпкай падпорай, бо лацінскае духавенства ў нас на нішто».
Ёсьць зьвесткі, што яна пераклала на беларускую мову ўкраінскі уніяцкі малітоўнік, але тэкст пакуль ня знойдзены.
«Жартам нас, летувісаў, называла «гіргунамі».
Натхнялася яго адозвамі, калі пісала верш «Хрэст на свабоду». Для параўнаньня, у Гапона: “Бомбы и динамит, террор единичный и массовый над твоим отродьем и грабителями бесправного люда, народное вооруженное восстание, — все это должно быть… непременно. У яе: «Тагды Гапон у грамаду бяжыць, крычыць: «Трэба ладу, трэба шроту, бомбаў, стрэльбаў, трэба біць нам гэтых шэльмаў..!»
Працавала мэдсястрой ў Нова-Вілейскім шпіталі для вар’ятаў, у палатах якога хавала паплечнікаў па барацьбе. А ў падземным тунэлі трымала шапірограф, на якім друкавала праклямацыі.
Масажам зарабляла на ўрокі акторскага майстэрства, якія брала ў легендарнай польскай акторкі Ірэны Сольскай.
Выступала як акторка ў трупе Ігната Буйніцкага, дзе сярод шматлікіх сцэнічных вобразаў: «…рыхтуе ролю Наталкі ў спэктаклі „Сватаньне“ па Чэхаву…»
Па ўспамінах украінскага навукоўцы Івана Свянціцкага: «Цётка прыходзіць да мяне ў музэй, ужо надвечар: „Дзядзька, пойдзем слухаць салаўёў, у мяне ёсьць беларуская кілбаса“. Пайшлі ў… парк, знайшлі месца каля гайка, людзі снуюць парамі і гуртамі, салавейкі тут і там цёхкаюць і заліваюцца. Цётка глядзіць у зорнае неба, жуе кілбасу і марыць».
Паводле ўспамінаў жонкі паэта Ёнаса Білюнаса: «Вельмі вялікае ўражаньне на нас зь Лізаю зрабілі „Піета“ Мікэлянджэла, якую мы бачылі ў саборы сьвятога Пятра, фрэскі пляфона Сыкстынскай капэлы ў Ватыкане. Асабліва запомніліся „Страшны суд“, „Сатварэньне Адама“, „Сатварэньне жанчыны“. … Моцна запала ў памяць і скульптура прарока Майсея ў царкве Сан П’етра ў Рыме».
У Рыме, на канцэрце Каруза: «…усе елі апэльсіны, цукеркі, кідалі паперу і шалупіньне на падлогу, хрумсталі, перашкаджалі слухаць. Ліза ня вытрымала, пачала абурацца, сарамаціць іх, але мовы ня ведала і рабіла гэта мімікаю і жэстамі. Жэсты былі эмацыйныя, выразныя, і гэта разьвесяліла публіку яшчэ больш. Хлопцы пачалі частаваць Лізу апэльсінамі, каб яна не пакрыўдзілася… Ліза злавалася, гразіла ім кулаком, але нічога не памагала…»
«Мы… селі ў трамвай. Насупраць нас… аказаўся малады прыгожы італьянец. Убачыўшы нас, ён пачаў сьпяваць песьні аб каханьні. Сьпявае і ўсё глядзіць — як мы рэагуем. Сьпяваў ён вельмі добра, і скора Ліза прыйшла ў такое захапленьне, што пачала шаптаць мне: „Зараз стану перад ім на калені, перад яго талентам…“ … Тут хутка трамвай спыніўся, і італьянец, паслаўшы нам разьвітальны позірк, выйшаў…»
«…Сваёй манэрай паводзін яна не ўжывалася ні ў якім таварыстве, зьвяртаючыся да мужчын „ты, дзядзенька“. Часамі яе праставатасьць здавалася напускною, бо ад прыроды ў яе была тонкасьць паводзін».
Паводле ўспамінаў Паўліны Мядзёлкі: «У мяне склалася ўражаньне, што Цётка зьяўляецца хутчэй кватаранткай, чымся гаспадыняй у сваім доме. Яна займала асобны пакой, вельмі просьценька абсталяваны… Прымала яна… толькі ў гэтым пакоі… Здавалася, што Цётка з мужам жылі кожны сваім асобным жыцьцём…»
18) Пачынальніца ў Беларусі асацыятыўна-мадэрновай прозы, дзе галоўнае — не сюжэт, а паглыбленьне ва ўнутраны, не да канца асэнсаваны, таемны, як сон — сьвет пачуцьцяў і думак чалавека. Пазьней гэтую эстэтыку паглыбіў і распрацаваў Кузьма Чорны.
Нявестай яму бачыла Юліяну Мэнке: «…маё сардэчнае пажаданьне, каб вы злучыліся на ўсё жыцьцё, бо лепшай пары я для яго ня ведаю. Ён для цябе мае запраўды шмат сэрца і інтэрэсу… Я спадзяюся, што яшчэ пагуляю на вашым вясельлі!»
«…запраўднае каханьне — зьмест і асалода жыцьця!»
Павел Феранец, ці Ferenc, – ідэальны суразмоўца. Дамаўляемся пра сустрэчу – адразу падбіраем зручны для…
Гэты новы дом у цэнтральнай часцы горада на вуліцы Гогаля здаваўся ідэальным, калі тут набывалі…
Ідэальны адпачынак – гэта час, праведзены сярод тых, хто з табой на адной хвалі. У…
Чалавек сам стварае сваё наваколле. Да такой высновы аднойчы прыйшлі жыхары сціплага пяціпавярховага дома ў…
Існуе меркаванне, што Берасце – нецікавы горад, у якім няма куды схадзіць, але насамрэч гэта…
Для кожнага з нас словы “макіяж”, “фрызура”, “фотаздымкі” значаць нешта сваё. Для некага гэта частка…