Іх вылучыў славуты літаратуразнаўца Сяргей Шапран у спецыяльным праекце «Мовы Нанова».
Я — хутаранін, у тым ліку па натуры: у мяне няма стаднага пачуцця, якое спрабавалі прывіць камуністы. Ды і любы, хто, напышліва гаворачы, творыць, — ён пустэльнік, хутаранін.
Я ў Мінску чужы, у мяне даўно адчуванне, што ў горадзе жыву быццам у камандзіроўцы ці як у заезджым двары. Мне тут няўтульна, я не прыжыўся ў Мінску і ўжо не прыжывуся. Тут усё халоднае. Таму і душой, і думкамі, і ўспамінамі я на сваёй радзіме. Я — не тут. У Вушачы мае карані, там практычна ўся мая радня. І душа мая там. У Вушачы я кожны дзень хаджу на возера, прагульваюся па лесе, я там і на Вялікдзень, і на Каляды, і на куццю… Усё-ткі мне больш даспадобы самота і адзінота, а з гадамі — усё больш, мабыць, таму, што нарадзіўся на хутары — гэта таксама неяк сказалася на маім характары.
Мне парой гадоў трыццаць пяць, парой — пяцьдзясят. Але не болей. Вось калі добра, тады і нешта пішацца, і вяртаешся ў ранейшыя гады, а як дрэнна, дык адразу адчуваеш, што ўжо стары. Так што гэта ўсё перманентна. Бывае, што прачынаешся і думаеш: хачу на Бутаўшчыну, да мамы. А на другі дзень думаеш: не, яшчэ рана. Ды і нельга сабірацца… Калі ж усё-ткі сабраўся паміраць… усё як Бог дасць.
Увесь час думаю і хачу, каб мяне пахавалі каля мамы. Я штодзённа прыгадваю кожную сцежку і лукавінку, памятаю яшчэ паўнаводнай нашую рэчку і тыя месцы, якіх даўно ўжо няма. У памяці пастаянна ўсплываюць твары і галасы, якія бачыў і чуў у маленстве. І чым далей — тым больш.
Мне па-ранейшаму здаецца, што сусед, які старэйшы за мяне толькі на год, вось ён — стары, а я — малады. Нездарма гаворыць народ: свае гады лёгка насіць. Старым сябе адчуваеш, калі не пішацца… Калісьці нехта сказаў: «І стары стаў, і слабы», — пасля паглядзеў вакол і дадаў: «Дый раней дзярмо было»… Я ж гавару, што калі пішацца, пра гады забываешся — быццам і не было іх, быццам жыццё зноў пачынаеш. Менавіта таму ад узросту ўцякаю ў працу. Пісанне — гэта свайго роду прыём алкаголю: пішаш і не заўважаеш, як бяжыць час. Памятаеце такі анекдот: выпіў больш, чым мог, але менш, чым хацеў. Калі пішаш, прыкладна такое ж пачуццё ўзнікае.
Ратуюся толькі словам, словам-радком. Я ўжо перахварэў гэтай хваробай, калі хацелася, каб тваё прозвішча было на вокладках кніжак. Апошні час проста хочацца пабыць з самім сабою, таму і пішаш практычна для сябе. Гэта больш адказна і больш спакойна, бо не мітусішся — друкавацца ж практычна няма дзе, але мяне гэта не надта турбуе… Некалі ў Васіля Віткі былі радкі пра тое, што ён напісаў верш пра жаваранка і вось нясе яго ў рэдакцыю, і ўзнікае пытанне: «А што, калі не надрукуюць?» — «Ад жаваранка так пачуюць». Так і я цяпер пішу і жыву з такім настроем.
Што трымае, дык тое, што я яшчэ, можа, патрэбны беларускасці і ўнучцы. І яшчэ трымае, што ёсць усё-ткі беларуская моладзь, якую цікавіць беларуская паэзія, беларуская справа, наогул беларускасць… А так я вось прыйшоў да такой высновы:
Тут —
Гэта апошняя перамога
Спакойна глядзець на сябе старога.
Само жыццё — гэта падарунак. І з гадамі разумееш, што жыццё было такім заўсёды, проста раней з-за ўзросту ты так яго не ўспрымаў. А жыць трэба дзеля таго, каб нешта пакінуць пасля сябе. Я жыву ў імя ўсяго беларускага, жыву дзеля служэння беларускаму слову. Я прыняў гэтае беларускае слова па крыві, ад мамы, па генетычнаму коду і рыхтаваў сябе да гэтага служэння з маладых гадоў. Гавару гэта без высакамоўнасці: я рыхтаваў сябе не дзеля служэння беларускай паэзіі — для служэння беларускаму слову.
Чалавеку, як цяпер разумею, трэба абсалютна мала: душэўны спакой і раўнавага. Больш нічога. Проста каб было нешта перакусіць дый страха і спакойнае неба над галавой, спакойнае — як Космас, як Жыццё… З гадамі разумееш, што ўсе даброты часовыя, усё гэтае багацце не забярэш з сабой туды. І хоць некаторыя ўзурпатары, імператары імкнуліся стварыць імперыю амаль ні на ўвесь зямны шар, аднак усё роўна больш, чым паўтара метра, ніхто ўрэшце не атрымліваў.
Фізічная старасць сапраўды страшная, але самае галоўнае, каб душа заставалася маладой — чалавек датуль жыве, пакуль яго душа маладая, а ўжо калі старэе і душа, тады ніякае цела не ўратуе. Менавіта душа трымае чалавека на зямлі. Калі ж яна, састарэўшы, адыходзіць, тады і чалавек адыходзіць следам за ёй.
Павел Феранец, ці Ferenc, – ідэальны суразмоўца. Дамаўляемся пра сустрэчу – адразу падбіраем зручны для…
Гэты новы дом у цэнтральнай часцы горада на вуліцы Гогаля здаваўся ідэальным, калі тут набывалі…
Ідэальны адпачынак – гэта час, праведзены сярод тых, хто з табой на адной хвалі. У…
Чалавек сам стварае сваё наваколле. Да такой высновы аднойчы прыйшлі жыхары сціплага пяціпавярховага дома ў…
Існуе меркаванне, што Берасце – нецікавы горад, у якім няма куды схадзіць, але насамрэч гэта…
Для кожнага з нас словы “макіяж”, “фрызура”, “фотаздымкі” значаць нешта сваё. Для некага гэта частка…
