Ведалі, што ў Берасці ёсць паэты, якія пішуць вершы, выпускаюць кнігі і часам чытаюць свае творы для гараджан? Апошні такі творчы вечар прайшоў у кавярні Paragraph. Распавядаем пра іх падрабязней, таму што варта звярнуць увагу.
Уладзімір Глазаў
З гэтага майстра можна пачынаць знаёмства з Берасцем. Паспрабуйце адкласці Instagram з падказкамі лакацый для фотаздымкаў і адчыніце паэзію Глазава. Вы пабачыце горад, які недасяжны нават многім берасцейцам. Дый не толькі горад! Паэзія Глазава — замалёўкі паўсядзённага жыцця з яго хібамі, цяжкасцямі і расчараваннямі. Папярэджваем: весела ня будзе, але не за гэтым людзі ідуць у паэзію?
У гэтым годзе ў Уладзіміра Глазава выйшаў новы зборнік “Брестский мир”, які вы можаце замовіць у аўтара праз facebook.
***
На улице Гоголя консульство Франции.
И площадь Свободы за ним.
Под вечер пейзаж этот сумрачный, глянцевый,
из кухни глядится чужим.
Но так на ветру триколор развевается
в оконном проеме с утра,
что видишь – как будто бы в рост поднимается
«Свобода» Делакруа.
***
Нет, никуда мы не пойдем.
Серо, промозгло за окном.
Такая, друг, палитра.
Природе хорошо без нас.
Ей дела нет до наших глаз.
Зато у нас – пол-литра.
Зажжем свечу, устроим пир.
Нальем. Подпишем брестский мир.
Дадим друг другу право
на тысячу ближайших лет
плевать на городской совет,
на нормы и уставы.
Здесь будет суд с самим собой.
Прилавок с хлебом и водой.
Там – ларам и кумирам
отдельный угол отведем.
Таков наш будет город-дом,
где ни войны, ни мира.
Дзе чытаць: Facebook
Вадзім Барысевіч
Як толькі дачыталі Глазава, бярыце вершы Барысевіча. У яго таксама шмат гарадской лірыкі, але піша ён пра яе прамым словам. У гэтых вершах вы пазнаеце сябе, горад і (ёсць такая верагоднаць) адчуеце жаданне прапусціць стаканчык-другі, гледзячы на Мухавец (ці на міжваенную застройку ў цэнтры горада).
***
Ты сочти за горящее тело мое эту ночь,
Ту блестящую звёздами простынь, открой же глаза.
Видишь ковш — это будто бы автовокзал,
Я на нем талисман от навязанных порч.
Мне они — лишь фантомные пули в висок,
Я тебя сохраню, пока действует взрыв
На платформе, что тянет все тело в обрыв,
Я любовь передам, береги ее, ок?
***
На улице Карла Маркса сегодня передали дожди:
Бандероль в виде мокрой дороги и свежего ветра.
Городская застройка собой демонстрирует стиль,
Волнуется гетто.
«Тройка» цепляет рогами кисельное небо из слез,
Пыхтит возле «Лакомки» и дальше бежит на вокзал.
Исторический центр — первый участник на снос,
Дрожит пьедестал.
Лютеранская кирха завистливо смотрит в «Жюль Верн»,
«Охраняемый» орден давит на впалую грудь.
На улице Карла Маркса, как в Бресте, без перемен,
Приятная грусть.
***
Я ніколі не бачыў, як зоркі падаюць мне на далоні,
Як неба становіцца пеклам і давіць ападкамі ў скронях.
Я вырас апоўначы, стаўшы падлеткам-манахам,
Саромныя думкі закінуў па хатах і дахах.
Цягну свой цягнік і пасажыраў амаль што не бачу,
Стаю на прыпынках рукі спусціўшы і склаўшы.
Я ведаю як далей, засталося толькі навошта
Бадзяцца паміж складнікам дзеянняў і іх коштам.
Сонечны дзень адлюстровае ў промнях новае,
Горад ляжыць на мяжы ў штатным рэжыме стомлены.
Берасцейскі рэзыстанс вясною набухае кветкамі,
Ныраю ў яго, каб застацца трывалым сведкам.
Дзе чытаць: Facebook і Instagram
Дзмітрый Рыбак
Дзмітрый Рыбак — паэт, якога трэба чытаць з канцэнтрацыяй і самааданасцю. Ён стварае плотнае паэтычнае палатно, у якім можна атрымаець асалоду ад гульні словаў.
***
мой хороший, не злись,
но единственная приманка-
червяки – расползлись.
торжество примата
карасём оспорено горячо.
и над ужином – знак вопроса.
это тот же крючок.
философский просто.
кто бы ни был в роду –
нам, сынок, не тонуть в насмешках.
взять ли сковороду –
так она в дураках не меньших.
поплавки не считай.
есть лишь гамбургский счёт, дружи с ним.
жизнь, по сути, тщета.
ловля рыб – разновидность жизни.
***
правдоподобная словно бред
явь шелестит молвой
сука берёт человечий след
и поднимает вой
движимый мыслью о том как мал
но до крови не охоч
брезгует веной твоей комар
и улетает прочь
в прошлом и в будущем как в степи
множатся миражи
нету вершин пищевой цепи
есть только жертвы лжи
Дзе чытаць: Facebook
Ірына Сідарчук
Ірына Сідарчук піша тонкія вершы на беларускай і рускай мовах. Яе сусвет — пяшчотны, кожны твор зіхаціць дабрынёй і каханнем (якога, пагадзіцеся, так часам нам не хапае). Вершы музыкальныя і мілагучныя. Гэта тое, што патрэбна летнімі вечарамі.
***
З выраю вобзем. Коска ці кропка?
Рэшткі збіраю свае нетаропка.
Нешта аморфнае робіцца Ірай.
Кропка ці клічнік? З бездані ў вырай.
З бездані ў неба, вершы бы крылы.
Хопіць шкадобы – адгаласіла.
Хопіць прыгодаў – адчайна, свядома
З выраю прагну вярнуцца дадому.
***
Не рыпнуць старыя весніцы,
І крокаў не будзе на ганку.
Зноў мары мае не здейсняцца.
Зноў кавы адну філіжанку
Звару. І чарговая раніца
З маркотаю гляне мне ў вочы,
Што я – не твая абранніца,
Што б вершамі ты ні прарочыў.
Усё што далей з намі станецца –
Кар’ера ды хатнія справы.
Туга надыходзячай раніцы
З адной філіжанкаю кавы…
***
Будзе восень сыпаць лісьцем.
Будуць неба і аблокі.
Верш заплача у калысцы
Непрыгожа і высока.
Я цярпліва стану гушкаць
Лісьцем, небам у аблоках,
Літасцю парадаў слушных.
І вучыцца першым крокам.
Дзе чытаць: Facebook
Сяргей Місіюк
Сяргей Місіюк не лічыць сябе паэтам. Кажа, што проста таленавіта сымулюе, але мы не згодныя: паэзію ён стварае якасную. Тут і сімвалізм, і гульня словаў, і рытм з рыфмай — як па падручніку, але таленавіта і з самай глыбіні. Дарэчы, Сяргей — арганізатар паэтычных імпрэз у горадзе, таму ўся інфармацыя па новых сустрэчах з’яўляецца перш-наперш на яго старонцы (варта сачыць).
***
Он ушел. Дошел. Вернулся
И ни слова не сказал.
Пил, пока не захлебнулся…
Горькой? горем? – кто бы знал.
По утру, забив махоркой
“Козью ногу” новостей
Про надои и уборку,
Пыхал дымом из ноздрей.
Замерев в дверном проеме,
Наблюдал сквозь щели глаз
Как в небесном окоеме
Солнца катится алмаз.
Цену знал не понаслышке
Птичьим трелям в тишине
И на глупый спрос мальчишки
Отвечал, что на войне,
Милый мой, бывало всяко,
Но ни разу – хорошо.
Никогда при мне не плакал…
Он вернулся. И ушел.
***
Мы живем на поверхности слов,
По касательной к собственным мыслям,
Ржавый о́стов не наших основ
Тенью кроет нетленные смыслы,
И всё гаже смердит от ослов.
Мы бредём, волоча за собой
Неподъемную тяжесть сомнений.
Хочешь — пей. Хочешь — пой или вой.
Что, не хочешь? Иных наслаждений
Попроси себе в жизни иной.
“Мы, возможно, давно не живём” —
Возражает мне голос из зала,
И под сводами черепа рой
Выпускает привычные жала…
Жизнь уходит крысиной норой.
Дзе чытаць: Facebook
Фота: Ганна Богдан
