Ствараючы камфорт: як Let’s Talk аб’ядноўвае маладых людзей

Уявіце сабе магчымасць ў Брэсце сустрэцца і абмеркаваць з аднагодкамі істотныя пытанні, ну скажам, пра пошук сябе, ці як вызначыцца з прафесіяй, ці як вырашаць праблему булінгу. Цікава? Тады знаёмцеся з Лерай, заснавальніцай Let’s talk – дыялогавай пляцоўкі, дзе няма правільнага ці няправільнага меркавання, ёсць толькі твой досвед. Пры жаданні можна ім дзяліцца альбо проста паслухаць меркаванне іншых.

Пачалося ўсё не ў Брэсце, а ў Вільнюсе, куды Лера паступіла ва ўніверсітэт. Але паколькі навучанне было пабудавана так, што тры пары на тыдзень праходзіла афлайн, дзяўчыне вельмі не хапала сацыялізацыі. Тым больш, Лера сама па сабе чалавек актыўны, шмат дзе выступала валанцёрам. Да таго ж дзяўчына цікавіцца псіхалогіяй. Так што стварэнне пляцоўкі Let’s talk было своеасаблівым рашэннем, якое аб’ядноўвала і любоў да зносін, і цікавасць да псіхалогіі. 

Лера дзеліцца:

«Зносіны – гэта мой спосаб пазнання свету і навучання. Мне асабіста гэта важна, я так расту».

Прынцып Let’s talk – зносіны з равеснікамі на тэмы, якія іх цікавяць. А паколькі ўніверсітэт падтрымліваў ініцыятывы і выдатна дапамог у рэалізацыі гэтай, то ад ідэі да першай сустрэчы прайшоў усяго тыдзень. Лерынай задачай было прыдумаць тэму і зрабіць анонс, ад універсітэта – аўдыторыя і кава-гарбата-прысмакі.

На першую сустрэчу прыйшлі толькі знаёмыя хлопцы. Было зроблена шмат працы, створана інстаграм-старонка, прапрацавана праграма. Лера знервавалася, ёй думалася, што праект не спрацуе. Але мерапрыемства прайшло класна, а паколькі абмяркоўвалі тэму, пра якую не асабліва пагаворыш у паўсядзённым жыцці, то і зносіны перайшлі на іншы ўзровень, людзі раскрыліся.

Потым была другая сустрэча. На яе прыйшло дзесяць чалавек. Больш за дзесяць удзельнікаў лепш не збіраць – не атрымаецца выслухаць усіх.

Лера дзеліцца:

«Мая маці працуе псіхолагам, і я з дзяцінства разумела і ведала, што такое тэрапія. І я рыхтавалася да сустрэч, шукала інфармацыю, гугліла, расказвала гісторыі. Але важна разумець, што я сама не псіхолаг, я не даю рэкамендацый. Гэта свайго роду непрафесійная тэрапеўтычная група, мы прыходзім, маем зносіны на пэўную тэму, і камусьці становіцца лягчэй. Можа, камусьці няма каму ці няма дзе вымавіцца, а тут ёсць такая магчымасць. Ну і такія сустрэчы спрыяюць пошуку сяброў, зразумела, у каго якія погляды, можна зблізіцца».

Праходзіла ўсё вельмі проста. «Класік-бэйсік» – знаёмства: прозвішча і некалькі слоў пра сябе. Напрыклад, «Я Лера, мне 18, і я люблю маркоўны сок са смятанай».

Галоўная завадатар і крыэйтар праекта – Лера, тая самая аматарка маркоўнага соку. Яна не псіхолаг, не ўмее чытаць думкі, погляды і пазіцыі рук падчас размовы, яна звычайная дзяўчынка, але менавіта яна пачынае невялікі аповед па тэме сустрэчы, заснаваны на асабістым досведзе і цікавых артыкулах, якія яна чытала.

Як гэта перарастае ў дыялог? Хлопцы і дзяўчыны пазнаюць сябе ў аповедзе, падхапляюць, пачынаюць дзяліцца сваімі думкамі. А калі ўзнікаюць пытанні, яны разам абмяркоўваюць іх. І так па крузе.

Нярэдка гаворка адыходзіць ад галоўнай тэмы, і тады пачынаецца фрыспікінг. Напрыклад, на сустрэчы пра дэпрэсію заадно абмеркавалі самаарганізацыю, пракрасцінацыю і крыху адносіны.

Адначасна ўдзельнікі п’юць гарбату, каву, ядуць печыва і грэюцца цеплынёй і зносінамі адзін аднаго. Мэта сустрэч – каб кожны “філ сябе фры”.

У Вільнюсе адбылося чатыры такія сустрэчы. На жаль, Лера так і не змагла прыняць фармат замежнага навучання і вярнулася ў Брэст. Сустрэчы Let’s talk – адзінае, што шкада было пакідаць.

У Брэсце вельмі хацелася зрабіць нешта карыснае і класнае, тыпу каворкінгу. Ёсць, вядома, варыянт хадзіць у бібліятэку ці кафэ, але ў першым выпадку гэта не вельмі сучасна, ды і інтэрнэту там няма, а ў кафэ іншая атмасфера. Хацелася ў першую чаргу стварыць спецыяльную прастору для працы. Але гэта планы на будучыню, якіх у Леры вельмі шмат. Спачатку яна паспрабавала паўтарыць фармат Let’s talk.

Першая сустрэча адбылася ў красавіку, а тэмамі сталі адказнасць за сваю сучаснасць, пачуцці ў залежнасці ад нашых дзеянняў, час з сабой, чаму мы маем тое, што маем.

Мерапрыемства не надта атрымалася, не супалі чаканне і рэальнасць. На сустрэчу прыйшлі вельмі розныя людзі, ад вучняў 9 класа да ўжо працуючай, дастаткова дарослай моладзі. Было складана аб’яднаць усіх у размове, даводзілася шмат казаць вядучай, уключаць удзельнікаў у працу. Гэта, з аднаго боку, і недапрацоўка, але і добры досвед.

Лера стала шукаць іншыя фарматы зносін, і яе пошук новых формаў захапляе. Адбылася сустрэча ў фармаце пікніка, калі ўсе збіраюцца ў парку, дастаюць смакату на агульны стол і абмяркоўваюць прапанаваную тэму.

Потым у Іспаніі Лера пазнаёмілася з Лізай з Брэста, якая выкладае ёгу і англійскую мову. У Іспаніі яна праводзіла трэніроўкі па ёзе для ўсёй групы, і ідэю «ёга + пікнік + Let’s talk» дзяўчыны абмеркавалі яшчэ там, у Іспаніі, а апрабаваць вырашылі ў Брэсце.

Ёга рэальна расслабляе. І вельмі крута рабіць сустрэчу аб стрэсе, адначасова паказваючы інструменты вырашэння праблемы.

Цяпер Лера вучыцца, у вольны ад вучобы час праводзіць кансультацыі для падлеткаў на тэму пошуку сябе, асабістага росту, булінга і іншых тэм. З яе раскладам і графікамі сустрэч можна азнаёміцца на яе старонцы.

А нам радасна, што ў Брэсце ёсць людзі, гатовыя мяняць і мяняцца, аб’ядноўваць на сустрэчах і прыемныя зносіны, і важныя для абмеркавання тэмы.

---

• Падпісвайцеся на старонку Let’s Talk.
• А таксама на інстаграм-старонку Леры.