Павел Феранец, ці Ferenc, – ідэальны суразмоўца. Дамаўляемся пра сустрэчу – адразу падбіраем зручны для ўсіх час. Калі не атрымоўваецца – папярэджвае. Так і павінна быць, скажаце вы. Але ж нагадайце, як часта гэта атрымоўваецца?
Гэтага сціплага хлопца з маленькай гітарай укулеле вы, верагодна, бачылі ў гісторыях інстаграма, на гарадскіх канцэртах. Павел – той чалавек, што стварае музычны настрой Берасця. Канцэртуе больш за 15 год, спачатку ў складзе музычнага гурта, а сёння – сольна. І да гэтай пары змагаецца са страхам сцэны. Кажа, што інтраверт, і кожны раз выхад на сцэну – гэта выклік самому сабе. Але… Яго пазнаюць на вуліцах і бяруць аўтографы. Гэта, канешне, прыемна. Бывалі і камічныя выпадкі, калі да Пашы падышоў высокі лысы мужчына са словамі: “Я вырас на тваіх песнях!” Прыглядзеўшыся, Павел зразумеў, што дзядзьке гэтаму не сорак гадоў, як падалося першапачаткова, а меньш за трыццаць.
Мы сустракаемся ва ўтульным памяшканні з музычнымі інструментамі. У хуткім часе тут, на вуліцы Савецкай, пачне працаваць сапраўдная музычная школа, адным з ініцыятараў якой і стаў Паша.
– Сёння можна назіраць дзве крайнасці, – адзначае Павел. – З аднаго боку, музычную адукацыю можна атрымаць у класічнай музычнай школе, дзе будзе сальфеджыа, гісторыя музыкі і гэтак далей. І навучанне доўжыцца семь год. Гэта ўсё вельмі важныя рэчы, але… цяжкія для ўспрымання, і гэта не тое, чаго хоча сучасная моладзь. Тым больш што наша школа разлічана на больш сталую аўдыторыю. Іншая крайнасць – калі гэтага “акадэмізму” няма зусім ці ён на мінімалках. Такі продаж караоке, эмоцый. Мне ж хацелася бачыць месца, дзе будзе баланс класічнага музычнага вывучання і сучасных тэндэнцый. Мы сабралі класную каманду, нашая мэта – паказаць чалавеку, як стаць артыстам. У перспектыве мы хацелі б аб’ядноўваць людзей у гурты, калі з’явіцца на гэта запыт. Мне будзе радасна бачыць іх на сцэне, а калі яны пачнуць пісаць свае песні, стане ўвогуле цудоўна. Тады можна ладзіць нейкія фестывалі. Раней існавала вельмі шмат гуртоў розных накірункаў, а зараз у нас – адныя каверы. Гэта бяда, гэта забівае ўсю творчасць, музыкі ўпіраюцца ў столю і не могуць рухацца далей. Я – за аўтарскія песні, я бачу ў гэтым сілу і культурніцкую моц нашага горада.
– Многія мараць з’ехаць з невялікага горада. Але я год жыў у Пецярбургу, дзе папаўняў свае музычныя веды. І я вам скажу, што ў вялікімі горадзе значна больш адзінокіх людзей, такая адзінота ў талпе. Так, творчаму чалавеку бывае важна змяніць абстаноўку, апынуцца ў іншай атмасферы. Але часам разумееш, што сапраўднае жыццё тут і зараз. У Берасці я бачу жыццё. Я бачу тую вялікую колькасць ідэй, што нараджаецца. Гэта мая філасофія: не мае значэння дзе ты, – мае значэнне, хто ты.
У моладасці Павел выступаў разам з калектывам “The Fraiz”. Многія памятаюць гэты гурт па ўдзеле ў шматлікіх конкурсах і фестывалях. Адзін з самых яркіх выступаў калектыву адбыўся на дзень горада, калі гурт запрасілі выступіць для разагрэву перад канцэртам “Бі-2”.
Ёсць у Паўла мара, на жаль, недасягальная, пагутарыць з лідэрам “Red Hot Chilly Peppers” Энтані Кідісам – вельмі цікава, адкуль чэрпаць энергію, што столькі год б’е ключом на канцэртах ад гэтых ветэранаў сусветнага року.
У гэтым годзе Павел з сябрамі рэалізавалі два вялікія праекты. Першы – канцэрт “Эйфарыя” з удзелам сімфанічнага аркестра.
– Атрымаўся вельмі цікавы досвед. Калі мы пайшлі з прапановай да ўладаў і дырэкцыі тэатра, то адчулі іх сумненне, але нам паверылі. Вынік – чатыры канцэрты “sold out”. Спадзяюся, што ў гэтай музычнай прыгоды абавязкова будзе працяг. Але такія праекты забіраюць вельмі многа сіл.
Другі праект – серыя оўпэн-эйраў “Sonik Rave” летам у Берасці. Цікавы фармат: канцэрт на аўтамабільнай паркоўцы за гандлёвым цэнтрам “Galereya Grand”. Ізноў уладальнікі месца пайшлі насустрач. Ізноў маса добрых эмоцый і слоў падзякі… Для Паўла такія праекты – магчымасць паказаць гораду і музыкам альтэрнатыву каверам, якая будзе значна якасней і эфектыўней.
Што тычыцца ўласных планаў, тут у Паўла ўсё проста: працягнуць выпускаць свае песні. Ёсць мара зрабіць сольны канцэрт з жывым калектвам. Такія выступы вельмі падабаюцца людзям.
– Прыемна, што мяне клічуць выступаць не як кавершчыка, а ў якасці самабытнага артыста, просяць спець свае песні. У гэтым я бачу сэнс і ўласнае развіццё. Я люблю музыку і праз яе разумею гэты свет.
Зрабіць наш горад яшчэ лепш – гэта тое, пра што зараз думае Павел. А яшчэ ён упэўнены: важна заўсёды казаць сваім людзям, што яны значаць для цябе і свету. Толькі ў такім выпадку ў Берасці з’явяцца новыя творцы.
Невялічкі бліц:
1. Вечар ці раніца?
Раніца.
2. Музыка класічная ці сучасная?
Нельга параўноўваць, музыка адзіная.
3.Восень ці вясна?
Восень.
4. Кіно ці спектакль?
Кіно.
Глядзіце кліп і слухайце песню Ferenc – Хлопчык з палёў
Гэты новы дом у цэнтральнай часцы горада на вуліцы Гогаля здаваўся ідэальным, калі тут набывалі…
Ідэальны адпачынак – гэта час, праведзены сярод тых, хто з табой на адной хвалі. У…
Чалавек сам стварае сваё наваколле. Да такой высновы аднойчы прыйшлі жыхары сціплага пяціпавярховага дома ў…
Існуе меркаванне, што Берасце – нецікавы горад, у якім няма куды схадзіць, але насамрэч гэта…
Для кожнага з нас словы “макіяж”, “фрызура”, “фотаздымкі” значаць нешта сваё. Для некага гэта частка…
Ліду Дудараву з дзяцінства вабіла гліна – яе пластычнасць пад пальцамі, магчымасць ператварацца ў розныя формы,…