Можа, ужо i не актуальна пiсаць пра Дзень Перамогi, якi адбыўся ажно 9 траўня. Адсвяткавалi, адгулялi – i зноў працаваць, вучыцца, пазабыўшыся на тое свята да наступнага года.
Але ў такi познiм звароце да гэтай тэмы ёсць у мяне апраўданне – закарцела мне пра яго пiсаць зусiм не пасля шэсцяў, мiтынгаў i салютаў. А ўсяго пасля адной кнiгi пра вайну, кнiгi Барыса Сачанкi «Апошнiя i першыя» пра хлопчыка, якi застаўся адзiны жывы з спаленай вёскi. Ды i мабыць не сказаць, што кнiга тая вартая вялiкiх узнагарод у свеце лiтаратуры, але ёсць у яе адна якасць, якой шмат чаму не хапае па сённяшннiм часе – яна сапраўдная, i гэтай сапраўднасцi ў яе нiяк не адымеш.
Мабыць не ў адной мяне засталiся ад школы успамiны пра 9 траўня, як пра дзень, калi ўсiх дабравольна-прынуджальна выпраўлялi на мiтынг у Берасцейскую крэпасць. I я тады (да i зараз) нiяк не магла зразумець якi ж гэта мiтынг i чаго пад час яго людзi пытаюцца дабiцца?
Не зразумейце меня неправiльна. Я не пра тое, што свята не мае сэнсу, я пра тое, у што яно ператварылася.
Чаму пад час параду ў Менску дзецi нясуць кветкi ветэранам i нашаму прэзiдэнту? Гэта ж кветкi толькi для ветэранаў ды для тых, герояў, хто загiнуў. У тым жа i сэнс гэтых кветак.
Што засталося сапраўднага? Можам мы сказаць, што кожны з нас у гэты дзень менавiта ушаноўвае памяць аб ахвярах вайны? Асабiста за сябе я такога сказаць не магу. На жаль.
А ў вечары пасля салюту шла скрозь парк. Так, тыповае заканчэнне свята – смецце, бруд ды толпы п’яных людзей, некаторыя з якiх чамусьцi перыядычна выкрыкваюць асобныя галосныя гукi, мала паразумелыя для цвярозага чалавека. Няўжо гэта i ёсць найлепшы шлях для любога святкавання?
Вось гэтак яшчэ адзiн цудоўны дзень ператвараецца ў немаведама што. Цi гэта памяць ўжо не такая яркая, цi сэрцы загрубелыя, цi што. Проста так непавiнна быць. Усе гэтыя святкаваннi штучныя, кранеш рукой – пасыпяцца…
Так… I напрыканцы… Вiншую усiх са святам, хай яно ўжо i прайшло…)
a card
