Жыццё студэнта, як гэта ўсім добра вядома – гэта не толькі вучоба. Напэўна, самае важнае пасля яе гэта знаходжанне сябе, разуменне сваёй пазіцыі ў грамадстве, гэта зносіны, знаходжанне адной мовы з іншымі людзьмі.
У школе нам казалі, што пасля яе мы пойдзем у самастойнае жыццё, і палохалі нас тым, што ніхто з выкладчыкаў не будзе за намі бегаць. Апынулася, не зусім так. Некаторыя бегаюць, але не за адзнакамі.
То, пра што я пішу, больш нагадвае зборку брудных плётак, чым праўду. Калі б гэта было так.
Людзям падабаецца карыстацца сваім службовым становішчам. Робяць яны гэта па-рознаму: хтосьці ў карыслівых мэтах, хтосьці для нечай выгоды; хтосьці ў большай, хтосьці ў меншай ступені; хтосьці зрэдку, хтосьці ўвесь час.
Вось, напрыклад некаторыя выкладчыкі любяць пагаварыць, выказаць свой пункт гледжання. Студэнцкая аўдыторыя ў дадзеным выпадку ідэальная – не шмат хто стане перабіваць ці спрачацца.
А іншыя любяць маладзенькіх студэнтак. Я раней думала, што гэта анекдоты, а не тое, што побач. Пра гэта шэпчуцца і пляткараць, але не выносяць на шырокае абмеркаванне. Ніколі. Ну якая прыстойная дзяўчына-студэнтка распавядзе, што выкладчык запрасіў яе ў рэстаран на спатканне? Ці хто публічна распавядзе, як дзяўчыны ходзяць здаваць залікі толькі разам з хлопцамі з групы, таму што – а ці мала што? І ні завошта не панясуць сшыткі ў бакоўку, калі там нікога, акрамя… А хто ведае, што адбываецца на практыках, у лагерах, на выездах. Спытаеце і вам распавядуць, але толькі шэптам – пра гэта толькі шэпчуцца, таму што гэта тое, чаго не можа быць, тым больш у нашым універсітэце.
А самае крыўднае, што калегі такога выкладчыка ўсё ведаюць, але ніколі нічога нікому не скажуць. Чаму? Таму што ў нашым універсітэце гэтага быць не можа. Хіба толькі… шэптам.
a teacher and a student
