Навучанне за мяжой. Украіна

У мінулай навіне мы пачалі размаўляць пра вучобу за мяжой і распавялі пра навучанне ў Польшчы. Сёння гаворка пойдзе пра вучобу на Украіне і наша суразмоўца Кацярына Лямішчанка, студэнтка Кіеўскага нацыянальнага універсітэта імя Тараса Шаўчэнкі, факультэт рэкламы і сувязяў з грамадскасцю.

– Каця, ты жывеш у некалькі метрах ад БрДТУ, чаму не паступала туды, гэта ж вельмі зручна?
– Чаму не палітэх? Усё проста – там няма маёй спецыяльнасці – рэкламы і піяру, а я цалкам гуманітарый. Ну і ў Педуніверсітэт паступаць не хацелася зусім таксама.
– А калі з’явілася думка паступаць на гэтую спецыяльнасць і чаму менавіта туды?
– З класа сёмага я займалася журналістыкай, мне вельмі падабалася, але потым неяк зразумела, што не змагу штодня пісаць, калі ўладкуюся на працу. А калі яшчэ ў заданні будуць тэмы, якія мне не цікавыя, так наогул любімая справа ператворыцца ў абавязак … Для гэтага трэба натхненне ці моцнае жаданне пісаць.
Адначасова я назірала, як у мяне выяўляецца цікавасць да рэкламы. Мне падабалася фатаграфаваць цікавыя білборды, запісваць «чапляючыя» слоганы, часам і сама нешта выдумляла, але гэта было так, чыста для сябе. Так і вызначылася.
– А як бацькі на гэта адрэагавалі?
– Вядома, бацькі таксама адыгралі сваю ролю. Яны былі не ў захапленні ад спецыяльнасці журналіста, таму да «Рэкламы» былі больш прыязна настроены. Бо, выпусціўшыся з універсітэта з маёй спецыяльнасцю, можна ўладкавацца не толькі рэкламістам, або агентам па сувязях з грамадскасцю, бо адкрываецца шырокі выбар, пачынаючы ад маркетолага і заканчваючы тым жа журналістам. Тут ужо як пашанцуе, і што да душы бліжэй.
– Падобная спецыяльнасць ёсць у Мінску, чаму ты вырашыла ехаць паступаць у Кіеў?
– Я не паглыблялася, што там ёсць у Мінску. Знаёмыя распавядалі, што так, ёсць у сталіцы рэклама, але водгукі іх зусім не пахвальныя. Распавядалі, што вучаюць літаратуру, мовы, гісторыю … і зусім мала па рэкламе. Увогуле, як звычайна ў нашай адукацыі – цэлая куча непатрэбных прадметаў. Ну так і які сэнс? Дзеля дыплома? Мне гэта не падыходзіць. Цяпер, усяго за семестр вучобы, магу сказаць, што даведалася досыць менавіта па профілю. Вядома, мы таксама вучым досыць іншых прадметаў, але гэта не ў тым аб’еме, як выкладаецца ў нас у Беларусі. А яшчэ ў карысць Кіева згулялі і мае асабістыя перавагі. Ўсёй душой люблю гэты горад, чаго не магу сказаць пра Мінск. Хоць мама мая – мінчанка.
– У цябе, напэўна, засталося шмат сяброў, якія вучацца ў Беларусі, і вы дзеліцеся сваімі ўражаннямі, можаш назваць нейкія адрозненні ў сістэме навучання?
– Самае галоўнае адрозненне – гэта сама сістэма адукацыі. Ва Украіне Балонскі працэс. То бок, немагчыма прагуляць ўвесь семестр, а падчас сесіі ўсе вывучыць і здаць. У нас 100- бальная шкала ацэньвання ведаў. У плыні семестра па 60 балаў можна зарабіць па экзаменацыйных прадметах і па 80 балаў па прадметах, па якіх чакае залік. Ужо на іспытах і заліках ёсць магчымасць дабраць 40 або 20 адпаведна. «Здаў» – гэта калі больш за 60 балаў у залікоўцы. На ацэнку трэба працаваць ўвесь час. Я лічу, што гэта плюс, так як веды ў нас застаюцца і выпускаюцца студэнты не «пустымі». Але адначасова гэта і мінус, бо заданняў шмат, часам практычныя заняткі ператвараюцца ў гонку за баламі і як толькі паслабішся, можна выпусціць шмат матэрыялу. Не ведаю, гэта я як першакурсніца занадта перажываю, ці ўсё так перажываюць, але часу на вясёлае студэнцкае жыццё застаецца не так шмат.
Вялікі плюс – дыплом майго ВНУ, якія каціруецца ва многіх краінах. У нас шмат розных праграм па абмене, магчымасці стажыроўкі ў Еўропе, часта прыязджаюць вядомыя прафесары. У пачатку семестра, напрыклад, прыязджаў прафесар з ЗША, праводзілі канферэнцыю з паслом Іспаніі, проста вядомыя асобы частыя госці ў нашым інстытуце. Мы самі часам запрашаем каго-небудзь з практыкаў – рэкламістаў, якія з задавальненнем дзеляцца ўласным досведам.
– А мінус які?
– Немалаважны мінус вучобы ў Кіеўскім нацыянальным універсітэце імя Тараса Шаўчэнкі – высокі кошт навучання. Але за прэстыж даводзіцца плаціць. Калі параўноўваць з беларускімі ВНУ, то цэннік ўражвае, але ў параўнанні з той жа Еўропай, цалкам адэкватны кошт.
– У вас жа інтэрнацыянальная група, як адносіны ў калектыве?
– Група ў нас амаль цалкам складаецца з украінцаў. Ёсць я з Беларусі, ёсць дзяўчынка з Цюмені і ёсць яшчэ дзве аднагрупніцы з Масквы, але яны ўжо даўно жывуць у Кіеве, скончылі ўкраінскую школу. Ўжываемся вельмі дружна, заўсёды стараемся дапамагчы адзін аднаму, справляем Дні нараджэння, ходзім куды-небудзь па-за універсітэтам. Ніякага дыскамфорту паміж намі. Нам, замежнікам, дапамогуць з перакладам, падкажуць што ды як, калі трэба.
– Цяжка вучыцца на ўкраінскай мове?
– На ўкраінскай мове вучыцца не так ужо і складана. Як для беларусаў, тым больш берасцейцаў, дык увогуле асаблівай праблемы не павінна паўстаць. Вядома, нязвыкла вельмі, тэрміны са школы мы прывыклі называць па – руску, а украінцы на сваёй мове і мы часам губляемся ў перакладзе. У цэлым мова не цяжкая, варта толькі звярнуць увагу на правапіс і паспрабаваць больш мець зносіны з носьбітамі мовы, каб вымаўленне палепшыць. У нас выкладалі курс пастаноўкі голасу, я там сябе камфортна адчувала сярод аднагрупнікаў украінцаў. Але ў першы час было цяжка на парах па ўкраінскай мове ў праф. гутарцы, але я ўцягнулася.
Складаней разумець на лекцыях па той жа экалогіі, дзе шмат хімічных і біялагічных тэрмінаў. Гэтак жа не зусім проста зноўку, усяго за семестр, вывучыць гісторыю іншай краіны (раней мне здавалася, што з нашай гісторыяй больш падабенства, але гэта не так…). І літаратура … Студэнт -іншаземец вымушаны акрамя заданняў на парах, даганяць хоць самае важнае па школьнай праграме, каб мець з чым параўноўваць і наогул разумець пра што ідзе гаворка. Не так проста адразу перабудавацца і слухаць абсалютна ўсе лекцыі і семінары на іншай мове, хоць прывыкнуць можна. Напрыклад , мне на заліку дазволілі адказваць на расейскай мове, але я так прывыкла, што здала на ўкраінскай.
– Ты бы параіла нашым абітурыентам паступаць у твой ВНУ?
– Вызначана параіла б! Ні разу не пашкадавала, што з’ехала і цалкам змяніла жыццё. Мая мара спраўдзілася, я вучуся ў выдатным горадзе, у лепшай ВНУ краіны, на любімым факультэце. Гэта ўсё варта таго, каб паспрабаваць. Спрабуйце і ў вас усё атрымаецца!